Gaudí-rekin bazkaltzen

Gaudí-rekin bazkaltzen 

- Une txarra da, Gaudí jauna? - mirespen eta harriduraz galdetzen diot, jaten ari dela ikusita. 

- Ez, lagun hori. Eseri nirekin eta izan dezagun elkarrizketa on bat. 

Mahai-zapi txuri eta garbi-garbi baten gainean uraza eta eskarola plater bat zegoen, eta Antoniok, horiek zanpatu ondoren, oliba-olio distiratsu baten tanta batzuk bota zizkien. Aurpegia aldatu zuen eta haren begiek prestatutako plater bitxia dastatzeko irrikaz ireki ziren. 

“Ez begiratu horrela, hauxe gomendatu dit Kneipp doktore entzutetsuak. Bainuetxe batzuetara joatea ere agindu dit, eta Astorgako Apezpiku Jauregiko lanak amaitzen ditudanean joango naiz.” 

Arkitektoak hainbeste otordu egiteko ohitura zuen eta hori beste bat izan zitekeen.

Bazenekien, irakurle maitea, Gaudí begetarianoa zela? Gaztaroan, ordea, gourmet handia izan zen, baina osasun txarrak eta erreumak elikadura-ohiturak aldatzera behartu zuten. Barazki gordinak, fruitu lehorrak eta esnea mandarinarekin jatearen zalea bihurtu zen. 

Haren erlijiosotasunak eta aszetismo jaioberriak jateko urritasuna bihurtu zuen haren ezaugarri nagusi mahaikide gisa, baliteke urdaila erdi hutsik utzi eta Jaungokoarekin betetzeko tradizioagatik izatea. 

Esaldi hori bere bizi-premisa bihurtu zuen. “Bizitzeko jan behar da, ez jateko bizi”. 

Gaudíri otorduak ogi-mami zati batekin bukatzea gustatzen zitzaion, berak “hortzetako belakia” zeritzon zatiarekin, hortzak garbitzeko, eta, ondoren, urarekin irakuzteko. Baina jenio modernistak bekatu txiki bat ezkutatzen zuen. Nahiko gozozalea zen. Postrerako sagar errerik ez bazuen, ogi-xerra bat ezti-zorrotadarekin dastatzen zuen. 

Oso litekeena da Bierzoko errege-sagar bat edo Sahaguneko porru gozo batzuk jatea. Baina dena neurtuta eta modu logikoan. Argi eta garbi esan zuen arteaz: “Artea gizakiak gizakiarentzat egiten du, eta, beraz, arrazionala izan behar da”. Beraz, janaria gizakiak gizakiarentzat egin du, eta zentzuz kontsumitu behar da.